Sözü bilen kişinin,                                         Yüzünü ak ede bir                                         



Sözü pişirip diyenin,                                       İşini sağ ede bir söz                                         

 عاشقی محنت بسیار کشید
                                                      تا لب دجله به معشوقه رسید

نشده از گل رویش سیراب
                                                       که فلک دسته گلی داد باب

نازنین چشم بشط دوخته بود
                                                       فارغ از عاشق دل سوخته بود

گفت وه وه چه گل رعنا ئیست
                                                      لایق دست چو من زیبائیست

شعر ترکی

شهریارا تو به شمشیر قلم در همه آفاق

به خدا ملک دلی نیست که تسخیر نکردی

سید محمد بهجت تبریزی، متخلّص به شهریار در سال 1285 ه.ش در شهر تبریز به دنیا آمد. دوران کودکی او مصادف با انقلاب تبریز(مشروطیّت) بود. پدرش که از وکلای معروف تبریز بود، برای آن‌که خانواده‌اش از صدمات جنگ به دور باشند شهریار را به روستایی دور در قره چمن فرستاد. بعد از آرام شدن تبریز شهریار بار دیگر به تبریز بازگشت و تحصیلات خود را پی گرفت. بعد از اتمام تحصیلات دبیرستان در رشته پزشکی به تحصیل پرداخت. امّا یک سال قبل از اتمام تحصیلاتش به دنبال یک ماجرای شورانگیز عشقی پزشکی را رها و به شعر و ادبیّات و شاعری روی آورد و اگر خود وی در این ضمینه ضرر کرده باشد، شعر و ادبیات ما ثمره‌ی زیادی برده است. شهریار به جای آن که طبیب بیمار و علیل باشد، طبیب روح‌های خسته و دل‌های آرزومند شد. شهریار با ادبیّات عرب و فرانسه آشنایی کامل داشت. شهریار در طول زندگی خود خدمات زیادی به ادب ایران کرده، به‌طوری‌که سال روز وفات او، که بیست و هفت شهریور می‌باشد، روز ملی شعر و ادب نامیده شده است. شهریار در سال هزار و سیصد و شصت و هفت درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی!

 برای عاشقان

تنهاییم را با تو قسمت میکنم ، سهم کمی نیست      

                                                                   گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست .

دلیل تنهایی مان اینست ای دوست ، دلمان پیش کسی است                                                         

                که حواسش پیش ما نیست و حواسمان پیش کسی است که دلش پیش ما نیست .

اکنون که صحبت  از نظریه ذره بنیادی می کنیم ، اکنون که برای روح موجودیتی جداگانه قائل نمی شویم ، اکنون که جهانی فرامادی را متصور نمی شویم و انتظار پاداش و جزا از کسی نداریم ، پس چه گونه می خواهیم درباره احساساتی که تا کنون به آنها جنبه فرامادی داده ایم قضاوت کنیم ؟ چگونه می خواهیم از مسائلی حرف بزنیم که تا به امروز صد در صد فرامادی تصور شده اند ؟

دیلیم اولسا من دا اولرم

منیم آذربایجانیم

شرفیم

شهرتیم

شانیم

انسان عاقل همیشه از بدگویی هایی که از او می شود استفاده می کند.
.
هیچ انسانی آنقدر ثروتمند نیست که بتواند گذشته اش را باز خرید کند.
.
هیچ آدم عاقلی , عمق رودخانه را با دو پایش نمی سنجد.
.
وظیفه باعث می شود کارها را به خوبی انجام دهی و عشق کمک می کند تا آنها را زیبا انجام دهی.
.
دیروز را فراموش کنید , امروز کار کنید , به فردا امیدوار باشید.
.
با افتادن در آب غرق نمی شوید , با ماندن در آب غرق خواهید شد.
.

از درخت سکوت میوه ی آرامش آویزان است.

دختر است دیگر...
گاهی دلش می خواد

بهانه های الکی بگیرد
به هوای آغوش تو

شانه های تو...... که بعد، تــو

آرام
خیلی آرام

در گوشش زمزمه کنی:

ببین من عاشقتــــم..

در این بازاره نامردی به دنبال چه میگردی؟

نمیابی تو هرگز نشان از عشق و جوانمردی

برو بگذر از این بازار.از این مستی و طنازی

اگر چون کوه هم باشی،در این دنیا تو می بازی

منو ببخش بخاطرت دوباره چشمام شده خیس

یا مثل من اگه کسی به فکره دردایه تو نیس

خودت میدونی که برام از خودمم مهمتری

ببخش که هرشب از تو یه فکر و خیالم میگذری

ببخش اگه هرجا میری دلم برات شور میزنه

می خواستم زندگی کنم ، راهم را بستند

 ستایش کردم ، گفتند خرافات است

 عاشق شدم ، گفتند دروغ است

 گریستم ، گفتند بهانه است

 خندیدم ، گفتند دیوانه است

 دنیا را نگه دارید ، می خواهم پیاده شوم !

سعی کردم که شود یار به اغیار جدا                         آن شد عاقبت ومن شدم از یار جدا
 زیر دیوار سرایش تن کاهیده من                       همچون کاهی است که افتاده ز دیوار جدا
اکنون امروز از من  جدا می شود آن یار عزیز              همچو جانی که شود از تن بیمار جدا
من که یکبار به وصله تو رسیدم همه عمر               کی تو انم که شوم از تو به یک بار جدا